Niet zo’n gezellige vraag, maar wel heel passend bij een laatste trainingsdag. Want hoe wil jij dat ze straks over jou praten als je eenmaal dood bent? Tenslotte is een ding zeker; namelijk dat we allemaal dood gaan. Dus het is een hele reele vraag.
Wat wil je dat ze over je zeggen:
Wat zou je graag willen dat de mensen over jou zeggen zodra je er niet meer bent? Hoe wil je herinnerd worden? Hoe wil dat ze jou in gedachten houden? Wat hoop je dat ze zeggen op de vraag wat ze nog eens met jou zouden willen doen en meemaken? Bijvoorbeeld over hoe je er voor ze was en wat je altijd samen met hen deed?
We vroegen de cursisten vooral op te schrijven hoe ze herdacht willen worden. De schok van de gedachte aan de dood ging namelijk gelijk door de groep. Alleen dat is niet nodig, want we vroegen ze niet hoe het zou zijn als ze nu op dit moment in hun kist zouden liggen. Dat is immers niet het geval, we leven allemaal nog!
Er is nog tijd:
Dus met andere woorden er is nog tijd om iets te veranderen als je dat zou willen. En daarbij de uitdaging om het zo concreet mogelijk te maken. Dus specifiek te beschrijven wat voor gedrag ze dan gaan vertonen waar ze graag om herdacht willen worden. Dat was uiteindelijk de intentie van de opdracht en dat levert vaak mooie inzichten en acties op.
Poeh, geen gemakkelijke opdracht. In de auto op de heenreis had ik al besloten dat ik vandaag de opdracht zelf mee zou gaan doen. Het was alweer een tijdje geleden dat ik mijn herdenkingsbrieven geschreven had en er is veel veranderd in de tussentijd. Dus ik begon met schrijven en als vanzelf schoof mijn pen over het papier.
Mijn grafredes:
Ik begon met mijn dochter. Hoe wil ik door haar herdacht worden? Ik had ervoor te waken dat ik in een emotie van angst en verdriet zou glijden, want dat is het eerste wat er komt als ik erover nadenk dat zij op 16e jarige leeftijd haar moeder zou moeten missen. En dan heb ik het nog niet eens over het gevoel wat mij overmant als ik erbij stil sta dat ik haar nooit meer kan zien.
Toch is dat niet de helende beweging, want ik ben springlevend en heb nog alle kans om mijn gedrag aan te passen in de richting van mijn gewenste herdenking. Soms is een stukje pijn oproepen heel effectief om mensen in beweging te zetten. Immers de gedachten aan de dood en aan wie ze dan achterlaten is vaak al voldoende om in actie te komen. Dit ervaar ik nu zelf weer aan de levende lijve.
Wat we al doen:
Ik merk dat ik in eerste instantie de dingen noteer die we al samen doen. Dus ik neem mij gelijk voor daar meer van te gaan doen. Wanneer zij belt of appt voor adviezen of actuele vragen dan wil er voor haar zijn. Over grote en kleine dingen benadert zij mij en ik prijs me gelukkig dat ze hiervoor naar me toe komt. Ik vind het fijn dat zij op mijn mening vertrouwt en tegelijkertijd zo vrij is om uiteindelijk zelf beslissen.
Ik wil zo graag dat zij mij herdenkt om het feit dat ik naar haar luister en haar zelf haar hulpbronnen laat aanboren om te weten wat ze heeft te doen. En dat zij ervaart dat ik haar volg, wat ze ook besluit, omdat zij het vertrouwen in zichzelf kan aanboren om het juiste te doen of laten. Eigenlijk is de grafrede voor haar redelijk makkelijk te schrijven merk ik.
Oordeelloos zijn:
Daarna de grafreden voor de andere mensen die dichtbij mij staan en die vind ik lastiger. Waarom? Omdat ik mij realiseer dat ik wens dat zij mij herdenken om het feit dat zij mogen zijn wie ze zijn. Ik merk dat ik wil dat iemand ervaart dat hij of zij anders mag zijn en dat ik daar dan oordeelloos over ben. Ai, want dat is niet altijd zo. Ik kan soms zo compleet anders denken en handelen vanuit mijn eerste natuur, dat ik mij nu tijdens het schrijven realiseer dat ik dit vast uitstraal.
Dus wat zou ik graag willen dat ik herdacht kan worden om mijn mildheid, mijn oordoelloosheid, mijn geduldigheid en mijn acceptatie dat mensen besluiten nemen die ik lastig vind om te accepteren. Om het te accepteren, ondanks dat ik het niet begrijp, het er niet mee eens ben en vooral diep in mijn hart zo anders zou willen. Dat ik ondanks mijn eigen mening toch in staat ben om het oordeel uit te stellen en liefdevol te denken en te praten over anderen. Ook al krijg ik niet wat ik zou willen of denk nodig te hebben. Omdat deze mildheid en ruimhartigheid ervoor gaat zorgen dat er voor iedereen plek is, iedereen ingesloten is.
Rode draad in mijn herdenkingen:
En dat is wat ik toch het liefste wil, ook voor mijzelf. Dus dat mensen mogen zijn wie ze zijn en dat ze voelen dat ze oke zijn, dat is wat de rode draad is in mijn herdenkingen. En daarmee realiseer ik mij dat ik dit vooral ook voor mijzelf zo nodig heb. Dus zolang ik mijzelf nog niet helemaal accepteer, blijf ik dit ook ervaren naar mijn omgeving. Dus ook hier weer, eerst starten met mijzelf.
Ineens komt de songtekst van het lied wat we gebruiken in de training vrouw bij mij naar boven, If you’e feeling helpless, help someone”. Dus als ik oordeelvrij wil zijn naar anderen, heb ik oordeelvrij naar mijzelf te zijn. Natuurlijk wist ik dit al, maar nu komt deze boodschap op een andere laag bij me binnen. Door het schrijven van mijn grafrede.
Kleine dingen:
Ook merk ik dat ik tijdens het schrijven mij realiseer dat het echt de kleine dingen zijn waar ik positief om herdacht wil worden. Samen met mijn moeder kunnen genieten van het tuinieren in mijn nieuwe tuin, samen met de kinderen winkelen of wandelen met de hond op het strand, bbq-en en varen op de plas, enzovoorts enzovoorts. Ofwel de kleine huis-, tuin- en keukenmomenten met mijn inner circle. Ik heb gewoon wat meer te genieten van het nu, van het moment. Wat bewuster aandacht te geven aan wat er nu actueel is in het leven van de mensen om mij heen. Eigenlijk heel simpel dus.
Voorbeeld zijn:
En het belangrijkste inzicht is dat ik vooral herdacht wil worden om het feit dat ik een voorbeeld zou kunnen zijn van goed voor mijzelf zorgen. Alleen omdat ik daarmee op een onbewuste laag toestemming aan mijn omgeving om dat ook te gaan doen. Dus de kinderen op nummer 1 zetten en daarbij vooral ook goed voor mijzelf blijven zorgen, omdat ik ze anders niet echt op nummer 1 kan zetten. Daarmee geef ik het zelf het voorbeeld en kinderen doen immers niet wat ik zeg, maar hooguit wat ik doe, wat ik voorleef. Dus ik weet weer wat te doen. En jij waarschijnlijk nu ook weer, toch?
Fijn weekend allemaal! Ik ga genieten van het feit dat ik springlevend ben!
Wil jij ook mijn blogs ontvangen:
Ik schrijf geregeld een persoonlijk blog waarin ik mijn belevenissen koppel aan mijn kennis van NLP die mij weer geleerde lessen hebben opgeleverd. Hopelijk ook ter inspiratie van jou. Wil jij ook gemakkelijk mijn inspiratieblogs ontvangen? Schrijf je in via deze link:
@Mireilleverhoef, 1 juli 2018