Huilen:
Dit zingt Jeroen van der Boom in een appje die ik krijg van een lieve vriendin. En hup daar gaan de tranen weer. Ik huil al sinds zaterdag bij een prachtige verjaardagsviering van een lieve collega die mij heel dierbaar is. Haar familie is zo close en heeft met zoveel liefde deze verjaardag voor haar geregeld, dat het warm en tegelijkertijd confronterend is om te zien.
Uit medeleven:
Een film van haar leven flitst in twee delen langs en ik ben geraakt. Net als bij een begrafenis kan ik ook zo intens de emotie van de ander voelen. Natuurlijk is dat ook meeleven en misschien herken je ook wel dat je in 1 klap “zoef” bij je eigen herinneringen bent.
Om te helen:
Misschien heb ik wel af en toe dit soort emotiemomenten van een ander nodig om mijn eigen gevoelens te kunnen laten stromen? Soms zet ik zelfs met opzet bepaalde muziek aan om dit te activeren. Zo heb ik in de afgelopen herfst elke ochtend in de auto de muziek van onder andere Claudia de Breij aangezet om mij weer even te bij mijn gevoel te laten komen. Want ik vind het helend om te huilen, het lucht mij op en daarna voel ik mij iets beter.
Vroeger mocht ik niet huilen:
Alleen huilen zit niet zo in mijn systeem van herkomst. In mijn herinnering mocht ik vroeger niet ongegeneerd huilen, dus vermande ik mijzelf regelmatig, verbeet ik mijn tranen weg. Pas in mijn burn-out ben ik ongeremd gaan huilen, misschien toen ook wel alle niet gehuilde tranen. En dat was nodig, hoognodig voor mij om te verzachten.
Ankers van muziek:
Zo ook mijn tranen bij de muziek van Claudia die zingt over haar kleine kind. Muzieknummers zijn voor mij zulke sterke ankers. Als ik een nummer hoor ben ik “zoef” weer in gedachten bij mijn kinderen toen ze nog klein waren. Dan weet ik weer precies hoe ik mij voelde. Hoe ik er vanuit ging dat we voor altijd een gezin zouden blijven. De grootste pijn van de scheiding is voor mij vooral het verlies van het gezin. In het kwijtraken van de illusie van altijd samenblijven. Een stabiel nest creëren voor onze kinderen totdat zij zelf ouders worden en het kunnen doorgeven. En dit is niet gelukt en daar voel ik de pijn van.
De pijn van verlies:
Dus dat zag ik gisteren ook weer zo helder bij de foto’s en filmbeelden van mijn collega met haar kleine kinderen. Ik deed dit ook zo: eindeloos dansen met Tobias in mijn armen, samen gek doen met Suze, hun voorlezen met stemmetjes, maffe dansjes voordoen, op vakantie samen spelen in het zand, naar ze kijken terwijl ze sliepen, enzovoorts enzovoorts. Ik voel het weer als ik eraan denk. Dan voel ik ook de teleurstelling en het schuldgevoel dat het niet gelukt is om het vast te houden.
Patroon van mijn leven:
Afgelopen week deed ik in de NLP training een oefening voor waarin we de cursisten vragen het patroon van hun leven te laten onthullen. Je zet een horizontale streep op een leeg vel papier en je zet vervolgens willekeurig zeven stippen op die lijn. Dan ga je per punt zomaar vijf zinnen schrijven. Deze begin je met: hoe oud ben je en wat is er daar gebeurd in jouw leven.
Zo hoorde ik mijzelf zeggen: “Ik ben vier jaar jaar, ik zit op de kleuterschool en mijn vader komt mij halen, ik mag zomaar midden op de dag met hem mee, want ik heb een broertje gekregen, ik ben zo blij, ik wilde al heel lang een broertje, ik huppel naast mijn vader op het schoolplein, zwaai naar mijn klasgenootjes die uit het raam kijken. Want ik ben onderweg naar het ziekenhuis waar mijn moeder met mijn broertje is. Ik ben zo blij, ik ben zo blij dat mijn wens vervuld is”. Dit moment komt eigenlijk altijd wel boven als ik deze oefening voordoe. De komst van mijn broer in mijn leven is cruciaal voor mij en voor mijn geluk. Dat zag ik gisteren ook weer zo bevestigd in de film van mijn jarige collega gemaakt door haar gezin, het belang van broers en zussen.
Vergeten momenten:
Daarna noem ik tot mijn grote verbazing momenten op die ik mij al heel lang niet meer herinnerd heb. Zo vertel ik over het moment waarop ik voor het eerst twijfel uitsprak over mijn relatie. Dat ik wil stoppen maar dat ik eigenlijk niet goed kan onderbouwen waarom. Ik kan niet de juiste woorden vinden. Het met mijn verstand niet vatten, waardoor ik het maar laat gaan. Dit was nog voordat ik ten huwelijk gevraagd was. Ik was dit vergeten, dit was al meer dan 20 jaar geleden gebeurd! Ik was het gewoon helemaal vergeten, weggefilterd noemen we dat ook wel in NLP termen.
Ook noem ik het moment waarop mijn vriendin mij vertelt dat zij gaat scheiden. Zij heeft op dat moment twee kleine kinderen, van 3 en 5. Net als ik! Het eerste wat ik denk is: “O wat vreselijk, dan zie je de kinderen niet meer altijd”. Dat leek mij toen al het ergste wat je kon gebeuren bij een scheiding.
En het laatste punt wat ik noem, is een whatsappje. Ik had dat net daarvoor in de pauze had gekregen van mijn vader. Hierin vraagt hij mijt: “lieve dochter laat me met een klein berichtje weten hoe het met je gaat. Hele dikke knuffel van mij”. Hij maakt zich misschien wat zorgen om mij en laat mij weten dat hij van mij houdt. Ik heb mij jarenlang wijsgemaakt dat dit anders was. Wat heb ik mijzelf onnodig wijsgemaakt, weggefilterd en vervormd? Hoe anders heb ik de taal van liefde destijds geïnterpreteerd?
Patronen wijzigen:
Ik zie ineens mijn huidige patroon heel helder, in meerdere contexten met meerdere mensen. Wat heb ik mijzelf wijsgemaakt, welke gedachten heb ik jarenlang geloofd? Het zijn voornamelijk momenten van angst voor verlies, angst om besluiten te nemen vanuit een beperkende gedachten. Het zijn de angsten voor de angsten geweest die mij heel lang in de greep hebben gehouden.
Daarnaast zie ik ook de momenten waarop ik deze ik heb omgebogen. Momenten waarin ik andere beslissingen heb genomen, waardoor het nu anders is. Het besef dat er mensen zijn die onvoorwaardelijk van mij houden, wat ik vroeger niet goed kon geloven. Dus dan zie ik ook de momenten van blijdschap voor een nieuw persoon in mijn leven, zoals mijn jongere broer. Dat is wat er nu speelt, dat is de rode draad die nu voor mij zichtbaar is. Plus de dankbaarheid die daaruit volgt.
Besef van dankbaarheid:
Ik realiseer ik mij ook tussen de tranen door dat ik omringd ben door prachtige vrienden en collega’s die om mij geven. Zij zijn er altijd voor mij! Dat liefde allesverbindend is. Ook al heb je soms mensen te laten gaan als partner. Dat wil niet zeggen dat ze er niet meer zijn. Zo hebben wij als gescheiden ouders elkaar beloofd in liefde elkaar los te laten. Zodanig dat cursisten mij van de week vroegen waarom ben je eigenlijk gescheiden? Je praat zo leuk over je ex-man. Dat is feedback die ik koester. Want elkaar loslaten wil niet zeggen dat je elkaar kwijt bent. Het is gewoon nu anders. En dat is goed.
Wil jij ook mijn blogs ontvangen:
Ik schrijf bijna elke week een persoonlijk blog waarin ik mijn belevenissen koppel aan mijn kennis van NLP die mij weer geleerde lessen hebben opgeleverd. Hopelijk ook ter inspiratie van jou.
Wil jij ook gemakkelijk mijn blogs ontvangen? Schrijf je dan in via deze link. Ken je iemand anders die dit ook graag zou willen? Voel je vrij om dit door te sturen.
@MireilleVerhoef, 21 januari 2018